پس از جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۹ پاریس که همکاری نزدیکی با لندن در زمینه حمل و نقل هوایی داشت از ۳۱ کشور که ایران نیز جزو کشورهای مزبور بود دعوت به عمل آورد تا در پاریس گرد هم آمده و اولین سند حقوق بین المللی را به بحث بگذارد. کشورهای مدعو عمدتاً از کشورهای بی طرف در جنگ جهانی اول بودند. ۳۲ کشور، این کنوانسیون را تصویب کرده و به عنوان اولین سند حقوقی حمل و نقل بین المللی هوایی لازم الاجرا گردید . به خاطر فجایع عجیب جنگ جهانی اول، کشور ها تمایل زیادی به دفاع از منافع ملی خود داشتند و بر همین اساس نظریه حاکمیت کشورها بر عرصه هوایی خودشان غلبه یافت .به کنوانسیون مزبور ضمایمی در خصوص قابلیت پرواز، گواهینامه صلاحیت کارکنان هواپیما و از این قبیل افزوده گردید. بر اساس ماده ۳۴ کنوانسیون پاریس ، کمیسیونی که به نام کمیسیون بین المللی هوانوردی CINA تاسیس شد که به طور عمده اختیارات وسیع در مورد تنظیم مسائل فنی داشت. این کنوانسیون اولین تعریف مقبول از هواپیما را ارائه داد که به موجب آن هواپیما به هر وسیله ای اطلاق می شود که قادر باشد به هوا بلند شده یا در آن حرکت نماید. که این تعریف دستگاه‌هایی نظیر سفینه هوایی، هواپیمای بی موتور، بالن های آزاد، بالون های حامل سلاح جنگی و بالگرد را دربرمی گرفت .تعریف مزبور در کنوانسیون شیکاگو نیز سرایت پیدا کرد. تا اینکه در سال ۱۹۶۷ ایکائو تعریف جدیدی از هواپیما ارائه کرد که بر اساس آن به هر وسیله ای اطلاق می شود که به کمک فشار هوا به غیر از واکنش هوا در سطح زمین حرکت نماید به هر حال با انعقاد پیمان شیکاگو الحاق کشورها به کنوانسیون مزبور کنوانسیون پاریس نسخ شد.
