کنوانسیون ایبرو امریکن

در سال 1926 دولت اسپانیا که هنوز به کنوانسیون پاریس ملحق نشده بود با علاقه خاصی که به برقراری ارتباط با کشورهای آمریکای جنوبی و لاتین داشت و مایل بود با آنها ارتباط هوایی برقرار نماید، پیش قدم شد که نمایندگان کشورهای مذکور را برای تشکیل کنفرانس هوانوردی به مادرید دعوت کند. کنفرانسی ازنمایندگان 21 دولت تشکیل شد و با موافقت دول شرکت کننده متن کنوانسیونی به نام کنوانسیون ایبروامریکن مربوط به هوانوردی تنظیم شد. اصول مندرج در این کنوانسیون همان مندرجات کنوانسیون پاریس بود که در واقع، متن آن را تجدید کرده بودند و تنها اختلافش با کنوانسیون پاریس این بود که به کشورها آزادی کامل داده شده بود تا به هواپیماهای دولت هایی که عضو این کنوانسیون نبودند اجازه پرواز و عبور از فراز سرزمین خود را بدهند و یا از اعطای چنین مجوزی خودداری نمایند و همچنین دول عضو، خودشان مسئله ثبت هواپیماهای خود را با مقرراتی که وضع می نمایند، تنظیم کنند. در واقع، کنوانسیون ایبروامریکن چیزی بهتر از کنوانسیون پاریس، پیشنهاد و وضع نکرد. تنها پنج دولت اسپانیا، پاراگوئه، مکزیک، جمهوری دومنیکن و کاستاریکا- که عضو کنوانسیون پاریس هم بودند- کنوانسیون را امضا کردند که جنبه عملی آن ناچیز بود. سرانجام این کنوانسیون با انعقاد کنوانسیون شیکاگو منسوخ شد